Olim erat praedium nomine Taigu quod celabat secretum magnum. Ab exteriori, praedium videbatur tranquillum, cum pratis viridibus et animalibus amicis, sed intra, erat locus durus laborandi. Fabulae temporum duros et voluntates fortes resonabant per praedium, ubi vitae reales operariorum erant dura quotidie utentes aratrum motore pro tractoribus compactis .
Operarii apud Taigu surgentes ante lucem et laborantes usque ad noctem. Tulerunt herbas et animalia, defessi et sudanti corpore. Laboraverunt sub sole inexorabili, cum manibus callosis et dorso curvato ab opere suo. Non erat ulla laboratio facilis, a arando terram ad exprimendum lac vaccinum – sed perseveraverunt cum robore et virtute.
Operarii apud Taigu numquam spem amisit, etiam per omnes difficultates. Saltem iuvenes erant pariter ad consolationem: Mutuo narrabant fabulas de suis minimis punctis, de victoriis suis, sedentes circa mensam cenae et sentientes solacium in communitate. Fortitudinem sumpserunt ex terra, ubi aratrum motorium in vendita labor certe feret magnam messem unum diem. Ita corde aperto et progressi sunt, non sinentes impedimenta deterre eos.
Vita non erat facilis apud Taigu, sed operarii hoc sciebant. Allevati sunt super eam et habuerunt familias laborantes in agris per annos. Noverunt tempora mala sicut bona, tempestates sicut siccitates, morbos et flagella. Terram bene noverunt valde, valde bene et ducebantur viis eius peculiaribus. Hi urbani, ager erat plus quam tantummodo officium, erat vita et amabant eam.
Sed inter omnes molitiones, dominus Taigu habebat parvulum arcanum quod pauci noverunt. Solus, absque aliquo circa se, fecit pacta cum quibusdam non bonis hominibus et fecit itinera brevia ad pecuniam velocem capiendam. Nulla cura fuit pro salute operariorum, quos videbat stricto modo ut ara motrix instrumenta. In sinu luxuriae vivebat dum illi patiebantur, et aviditas sua caeca fecit eos ad miseria eorum. Sensit onus secreti sui sed simulavit non significare, abscondens affectus suos post faciem falsam.
EN
